Zijn laatste album ‘Gon’ Boogaloo’ dateert al van 2014 en sindsdien bracht deze Australische bard niks nieuws meer op de markt. Het moet zijn dat zijn drie laatste releases – ‘King Hokum (2005), ‘Jungle Blues’ (2008) en eerder genoemde ‘Gon’ Boogaloo’ (2014) – zo’n intrigerende indruk hebben gemaakt want Het Depot loopt aardig vol voor dit solo-optreden van C.W. Stoneking.

Opgewarmd worden we door DJ Blue Flamingo, een uit Rotterdam afkomstige platenridder, volledig opgedirkt in vooroorlogse vaudeville stijl die enkel 78-toerenplaatjes mee heeft en ons daarmee in de juiste stemming weet te brengen. Klokslag 21 u. is het de beurt aan Christopher William ‘C.W.’ Stoneking om het podium te betreden enkel gewapend met een semi-akoestische gitaar. Het lijkt of hij door professor Barabas’ teletijdmachine vanuit lang vervlogen tijden naar hier is gekatapulteerd. Haren strak naar achteren, blinkend van de brylcreem, en ook zijn kledij doet denken aan die films noire uit de jaren ’20 en ’30. Daar hij vroeger optrad met een heuse band in zijn rug inclusief blazers en achtergrondzangeressen doet hij het nu op z’n eentje. Een moedige keuze want zo alleen op dat immense podium geef je jezelf soms meer bloot dan je zou willen. We zagen de man zo al aan het werk op het Bluegrassfestival in Rotterdam verleden jaar en dit jaar verscheen hij nog op het Roots & Roses festival in Lessines waar hij wel geruggesteund werd door een drummer en bassist. Openingsnummer ‘How Long’ is meteen al een schot in de roos. De klagerige stem van Stoneking klinkt vol en zijn fraseringen zijn fenomenaal. Een stem als de zijne herken je meteen uit de duizend. Ook zijn gitaarspel fascineert. Hij weet als geen ander dat vaudeville sfeertje op te roepen dat zo eigen is aan de tijdsgeest van weleer. Je waant je zo in één of andere donkere hoerenkast in de ‘weewee hours’ in één of andere havenstad waar matrozen en ‘golddiggers’ mekaar de loef af steken en op zoek zijn naar goedkoop vertier en plezier.

De muziek van C.W. vormt hierbij de ideale soundtrack. Hij is een ‘storyteller’, al zijn songs zijn verhalen, al dan niet waarheidsgetrouw, die soms een lach en soms een traan toveren op de gezichten van de toehoorders. Een hokum troubadour pur sang. Hij zou perfect passen in die rondtrekkende ‘medecine roadshows’ die toentertijd voor vermaak zorgden. Stoneking neemt ook uitvoerig de tijd om zijn nummers van enige commentaar te voorzien en komt hierbij dikwijls humoristisch uit de hoek. Zo vertelt hij ons dat ‘Goin’ The Country’, een nummer uit zijn ‘King Hokum’ album eigenlijk een duet hoort te zijn maar dat hij dit pas ontdekte toen het nummer geschreven was. Stoneking slaagt er weliswaar in om dat duet tot leven te brengen helemaal in zijn eentje. Hij speelt verschillende typetjes doorheen de song en visualiseert zo zijn verhaal. Een systeem dat hij meermaals zou toepassen vanavond. Het maakt dat zijn nummers nooit gaan vervelen. ‘To Love Me Or Die’ – uit zijn succèsalbum ‘Jungle Blues’ en veruit zijn bekendste nummer - is dan weer een echte ‘murderballad’ die op een Calypsoritme drijft en waarbij hij vertelt hoe hij de vrouw op wie hij verliefd wordt, maar die niets van hem wil weten, vergif laat eten zodat ze ziek wordt en niet meer in staat is om hem te verlaten. Dat ze uiteindelijk ook haar leven er bij inschiet moet je er dan maar bijnemen. Alsof hij gewetenswroeging heeft en zijn zonden wil vergeten lijkt het wel want het daaropvolgende ska-achtige nummer ‘The Thing I Done’ gaat over het weglopen, het ontvluchten van de realiteit. Stoneking blijkt een voorliefde en fascinatie te hebben voor het oerwoud en de vroegere ontdekkingsreizen. Van stoomboten die de oceanen rondvoeren en aanmeerden op exotische plekjes zoals de Kongo, waar nog nooit een blanke een voet aan wal zette. Niet al zijn songteksten zijn zwaarmoedig. Hij komt ook luchtig uit de hoek. Of hij nu zingt over een sprekende leeuw in ‘Talkin’ Lion Blues’ of over dansende zombies in ‘The Zombie’ – met dat aanstekelijke refreintje dat luidkeels meegezongen wordt door het publiek “To the left, tot he right” – steeds weet hij het publiek te boeien zodat ze aan zijn lippen hangen. Anekdotes volgen mekaar in sneltempo op. Als hij zich realiseert dat hij zijn flesjes water vergat in de backstage en hij de medewerkers hierop attent probeert te maken, komt er een assistente aandragen met enkel een flesopener. Hilariteit alom, maar het euvel wordt snel verholpen zodat C.W. zijn show kan verderzetten. De C.W. Stoneking one-man-show slaat aan en het publiek kijkt en luistert vol begeestering. Hij put uitvoerig uit zijn drie laatste bovengenoemde albums en met ‘Handyman Blues’ zijn we bijna aan het eind gekomen van dit begeesterend concert. Stoneking ensceneert zijn eigen bisronde zodat hij aan het eind van zijn optreden niet meer hoeft terug te komen. Grappig en spitsvondig. ‘Handyman Blues’ is het eerste nummer van het bisdrieluik. Met ‘Gon’ Boogaloo’ mogen nog eens alle remmen los om in schoonheid te eindigen met ‘Jungle Lullaby’.

Ruim een uur en vijftig minuten lang waren we in de ban van Stoneking en zijn vertelsels. Vervelen deed hij nooit. Dit deed ons verlangen naar meer en vooral nieuw werk van deze ‘Outback’ bluesman. En dan misschien ook nog eens de boer op gaan met een hele uitgebreide band? Muzikale talenten als C.W. Stoneking zijn schaars en dun gezaaid juist daarom verdient hij het om gekoesterd te worden. De brede schare fans die hij opbouwde doorheen de jaren zullen het unaniem met mij eens zijn.

Tekst: Huibbe

Foto’s: Ann Saenen

Setlist: How Long/ Charley Bostock Blues/ Goin the Country/ She’s a Bread Baker/ Dodo Blues/ I Heard the Marchin' of the Drum/ Way Out in the World/ The Love Me or Die/ The Thing I Done/ Mama Got the Blues/ Goin' Back South/ Good Luck Charm/ I'm the Jungle Man/ The Zombie/ Jungle Blues/ Talkin' Lion Blues/ Brave Son Of America/ Handyman Blues/ We Gon' Boogaloo/ Jungle Lullaby/ Jailhouse Blues